Mit o narodzinach rasy pieśniarzy

Usiadłam na wprost mojego rozmówcy i oparłam głowę na dłoni wpatrując się w płomienie igrające na polanach drzewa tworzących w moim murowanym kominku równiutki stosik. Niesforny ogień co i rusz układał się w fantazyjne kształty jak z baśni tysiąca i jednej nocy. Zdawało mi się, że skądś znam te postaci, więc szybko zmrużyłam oczy, by powstrzymać falę cudzych wspomnień. Drobne dłonie powleczone rękawiczką zacisnęłam mocniej na oparciach fotelu. Twarz musiał mi się znów wykrzywić w tym grymasie wysiłku, bo gdy ponownie uchyliłam powieki, przybysz wpatrywał się we mnie natarczywie.

- To znowu te twoje wizje?

Zapytał z czymś na kształt troski w głosie. Skinęłam głową i pochyliłam się lekko starając powstrzymać nudności. Wreszcie zrezygnowałam i czując napływające do oczu łzy sięgnęłam po harfę. Delikatne dźwięki nieco mnie uspokoiły, tak że mogłam wreszcie głębiej odetchnąć.

- A tak właściwie skąd ci się to bierze?- zapytał, a ja natychmiast dostrzegłam te figlarne iskierki w jego oczach współgrające doskonale z nieludzkim uporem. 

- Jestem pieśniarką - mruknęłam nakrywając się kocem i łudząc w duchu, iż to wystarczająco wyraźnie da mu do zrozumienia, że nie jestem w nastroju na kolejną pieśń. Oczywiście nie odpuścił.

- Twoja matka też była pieśniarką? Czy ta rasa może być dziedziczona przez mężczyzn?

- Moce słowa nie są dziedziczne - odparłam starając się na niego nie patrzeć. Głos mój był obojętny, ale palce instynktownie szukały już właściwych strun, zmrużyłam oczy:

Wśród dymu kadzideł w nocy pomroce

Do stóp twych bogini pokornie kroczę

Złożyć w twe dłonie całą nadzieję co pod sercem noszę

W wizjach widziałam co je czeka i o litość ciebie proszę

Gdy córka ma nie może być zwykłym człowiekiem

Niech na całe życie ma choć twoją opiekę

Tak modły wznosi kapłanka w świątyni

Licząc na łaskę dobrej księżyca bogini

Luna więc siedząc na swym gwiezdnym tronie

Wyciąga przed się alabastrowe dłonie

Wzywa palca skinieniem lotnego puszczyka 

Niechaj z jej rozkazem do Jawry niebem pomyka

A bogów wyrocznia siwowłosa sroga

Niech prorokuje kędy biegnie dziecięcia droga

Stawia się starka na pani wyzwanie

I klęka pokornie na jednym kolanie

Po czym pod ramie troskliwie ujęta

Na chmurnych puchach siada przejęta

Oczy zaklęte bielmem ślepoty błyskają

Bo nie przed siebie lecz w przyszłość spoglądają

Kościste palce dobrze nici życia znają

Choć je losy przeciwne w węzły plątają

Ona je zgrabnie wywikła, w dłoni zważy pomieści

Dziś rzecze do bogini mowa takiej treści:

  Dziecko z urodą wiosennej łąki

Z głosem co go zazdroszczą skowronki

Lecz przyszłość pełna bólu, którego się nie zapomina

Droga jej wiedzie gdzie krwawa dolina

Tysiąc padnie po prawej, tyleż po lewej stronie 

Ona jedna ocaleje by nieść dziedzictwo krwi swoje

Nie zapomni, zapomnienie nie dane takim jak ona

Niczego nie doświadczy, choć jej pieśń krwią splamiona

Cudzy ból, cudze znoje

Idź dziecię nieś przekleństwo swoje

W świecie którego nie rozumiesz

Którego w pełni zbadać nie umiesz

Płyń naprzód bezbronny kwiecie, co strzec się nie może się nawet łzami

Żyć będziesz na zawsze tylko cudzymi wspomnieniami

Lub zginiesz nim doświadczysz i poznasz co życie

Śmierć cie czeka dziecino jutro o świcie*

I rzecze pełna troski bogini obrony:

Czy leku dla niej nie ma ni żadnej osłony?

Zawsze będzie żyć wspomnieniami co ujścia znaleźć nie mogą 

czy iść ona musi tą żałosną drogą?

Wybacz bogini - rzecze starka - i nas pęta przeznaczenie

Od początku do ostatka jemu podlega każde stworzenie

Lecz czuję że jeśli chcesz to srebrnymi nocami

W gaju pomruków jeleń chadza ze srebrnymi rogami

To bożek życia w tej postaci

Odwiedza leśnych swoich braci

On ma ze szczęściem tajemne układy

Zna jego wszelkie zachcianki i wady

Schwyć go, a on ci sposób wyjawi

I tak się dziecię od nieszczęść wybawi 

Wdziewa więc na się strój łowczego bogini waleczna

I zdobyczy czeka za drzewem bezpieczna

Blask na jej twarz rzuca poświata księżyca

I srebrem maluje gładkie jej lica

Wreszcie przez mroki i mgliste ostępy

Nad ziemią leci jeleń zaklęty

Świsnęła strzała i godzi niechybnie

W zaroślach cieć rozpięta zdobycz przydybie

Spłoszony zwierz obniża loty

I wnet się plącze w misterne sploty

Oddech zeń srebrnej krwi zdroje wytacza

Nad nim już słychać wrzaski puchacza

I wnet bogini piękna się zjawia

Za uwolnienie warunki stawia

A jeleń skłoniwszy się należycie

Rzecze: Ja mogę ocalić życie

Lecz dla natury biegu równego

Trzeba mi dostać coś równie cennego

Próżno darami szafuje bogini i składa różne obietnice

Wysoko sobie życie ceni zwierze tajemnicze

 Wypuszcza więc jelenia pomna wielkiej straty

Lecz nie on winien więc niegodzien trafiać za kraty

Czy w zamian za mrzonkę życie oddawać

Trzeba przeznaczeniu widać się poddawać.

A nad świątynią świt się różowi

I spiesza naprzód męże bojowi

I ogień jak krzew róży wspina się na ściany

A w ciszy głosik dziecięcy dźwięczy niesłyszany

A kiedy pożoga i wojna minie

na ziemię znosi wiatr boginię

 Nad kołyską się pochyla i takie rzecze słowa:

O słowiczku mój mały bądź zdrowa

Choć świat cie za życia w trumnie pochowa

 więcej ci dać nie mogę niż to bądź zdrowa

Zerkają oczka modre na dobrą boginie 

Po policzkach alabastrowych łza samotna płynie

I opada i na srebro barwi dziecka jasny lok

I płomieniem się zapala księżycowej pani wzrok:

Tobie wielkość jest pisana

choć w sercu zostanie rana

twój słowiczy piękny głos

Bohaterski będzie śpiewać los

Pójdziesz na wojny do boju zagrzewać

Pójdziesz w niewolę o ojczyźnie śpiewać

Uczucia ci wrócę lecz znacznie głębsze

Wielu ludzi historie odgadywać będzie twe serce

A natchnienie o de mnie ci dane

Pozwoli ci śpiewać to co zapomniane

Schyla się bogini w czoło dziecię całuje

I moc ta wyjątkową tako jej daruje

Patrzy na to księżyca pełna, srebrna twarz

Stąd moc którą dzisiaj u mnie samej znasz 

 * pieśni wróżbitki nigdy nie są jednoznaczne, według tego fragmentu najprawdopodobniej dziecko ma stracić rozum i umiejętność okazywania emocji w wyniku traumatycznych przeżyć dnia, w którym się narodzi