Gdy cały dom już śpi, Stukostrachy, Stukostrachy stukają do drzwi-

- chciałbym stąd uciec, lecz boję się, że Stukostrach zabierze mnie.

przędący myślą, tkacz

suchokarta, karta zawierająca podstawowe, suche fakty. Tyle, co potrzeba wiedzieć drugiemu graczowi i mistrzowi gry (hej hej, o ile występuje tu takowy).

credits: Mateusz Trembaczowski

Demagog Abis, czasem zwany Demis lub z imienia Abis.

Płeć zazwyczaj przybiera męską. Aczkolwiek bardzo rzadko, zdarzyło mu się przywdziać postać żeńską, używa jej jedynie na polu bitwy, gdzie tysiące rannych żołnierzy potrzebują ukojenia.

Wiekiem z wyglądu młody, na 25 lat wyglądający, choć dusza o wiele starsza, pamiętająca jeszcze czasy tak odległe jak Początek.

Rasa... kto wie jakiej rasy można by go przydzielić, widmo, cień, zjawa, demon..

Dobytek zdaje się, nie jest mu wcale potrzebny, co pomyśli to utka, choć rzecz jasna są to twory niestałe i on sam musi mieć z czego je utkać.

Pierwsze co ci się rzuca w oczy, to jego wygląd, strasznie odkrywcze, czyż nie? Średniej wysokości postać, dosyć szczupła, umięśniona w ramionach, czego jednak nie widać pod luźnym odzieniem, niezbyt szeroka w barkach, wąska w talii, twarzy jego nie dostrzeżesz zza maski równie barwnej, co mrocznej, a jakbyś próbował ją ściągnąć będzie jak przyklejona do jego twarzy. Przez szpary na oczy wyglądają czarne oczy umalowane farbą równie ciemną, w oczach jakby tli się ogienek, dziwny ruchomy odbłysk, jakby tlący się węgielek. Gdy mówi, mówi czysto, a maska nie tłumi jego słów, jakby jej tam nie było. Głos ma głęboki, chropawy, cichy, choć brzmi jakby mógł pięknie śpiewać tym głosem. Czasem można dostrzec kosmyki włosów o różnej barwie od czarnej, po brąz i jasny płowy. Z szyi zwisa maleńka sakiewka zawieszona na rzemyku. Większą część ciała pokrywają, wydawać by się mogło, losowo wybrane szmaty. Luźne i przydługie koszule, kapoty, płaszcze, długie, szyte z różnych kawałków materiałów, zakończone frędzlami czy różnymi splotami, kaptur zakrywający głowę z komicznie doszytymi uszami jakiegoś zwierza, może lisa, luźne czarne lniane spodnie przewiązywane na biodrach szerokim pasem, z którego zwisają niewielkie skórzane sakwy, koraliki, maleńkie czaszki zwierząt i bliżej nieokreślone drobiazgi splecione w sznur. Na nogach praktyczne skórzane buty z cholewami z króliczego futra, zawiązywane rzemieniem. Dłonie zakrywają rękawice z doszytymi na końcach pazurami jakiegoś drapieżnika.

Przez większą część roku zamieszkuje na Wyspie, przebywa na cmentarzach i mogiłach, sypia w kryptach lub porzuconych grobach, gdzie ból i rozpacz jest największa. Jednak nie trudno go znaleźć też w innych krainach. Pojawia się nieproszony w miejscach rzucania czarów i skupiskach czarnej magii. Zdaje się czegoś szukać... Łatwo go przywołać, wystarczy tylko znać jego imię, by tymczasowo był na usługach wzywającego. Głowy państwa nie przyznają się do tego, że już nie raz go wzywali, gdy tylko odkryli jego mały sekret. Pozostaje w bliskim kontakcie z Wenedami. Jest znany a jednocześnie zapomniany, jakby ich umysły spowijała nić demencji. Często przesiaduje też przy świątyniach i posągach bogów, a jego oczy spoglądają nań, jak i na kapłanów kpiąco.

Zaczynał niezgrabnie, badając i oceniając granice, nie raz musiał zacierać swoje istnienie, gdy robiło się zbyt niebezpiecznie, gdy istniały podejrzenia, że jest jednak tym, kim jest, jakkolwiek lud tych krain go nie nazwie. Demonem? Cieniem? Tym, który wchodzi w ich głowy i miesza w umyśle? Nie jest w tym ekspertem, nie starał się być, pierwsze próby wniknięcia w ludzkie głowy były katastrofą. Był obłęd i szaleństwo, krwawe masakry i rzezie. Nie nie nie, nie chciał robić z siebie czarnego charakteru. Potrzebował tylko informacji, potrzebował języka, mowy, stylu i obycia. Potrzebował pamięci życia i ciała. Szybko pojął, że był zbyt brutalny, gniotąc w palcach ich umysły jak kruche orzeszki, zamiast musnąć tylko i wyciągnąć odpowiednią nić informacji.

Wydaje się jednak, że przynosi więcej pożytku niż szkody. W pierwszym odruchu, gdy przybył do tego jasnego świata było wymyślenie swojej postaci materialnej, do tego rzecz jasna potrzebował wielu czarnych myśli i złych słów, ale udało się. Nadal jest to jednak postać niestała, potrzebuje do tego ciągłego utrzymywania jej, co jest równoznaczne z dalszym żerowaniem na ziemskich istotach. Zazwyczaj nie jest to trudne. Z początku wręcz przyciągał do siebie takie postacie pełne negatywnych emocji i było ich coraz więcej, aż stał się przesycony i rozchorował się. Potrzebował znaleźć sposób by móc wykorzystać ten nadmiar. Do tego czasu utkał wokół siebie aurę, ledwie widoczny czarny dym, smużki, które go oplatały i leniwie oblewały jego ciało, wprawiając w konsternację kogokolwiek, kto koło niego przeszedł. Trzeba mu się dokładnie przyjrzeć by je dostrzec i określić go mianem odmieńca. Aura ta była jego barierą i ochroną, a jednocześnie nie była na tyle stabilna by nic przez nią nie przepływało. Jeszcze nie poznał sposobu by wchłaniać i jednocześnie nie chorować, by wykorzystać tą energię nie na przesyt, tylko do budowy by stać się silniejszy, jak kiedyś...

Kiedyś był jednością z masą, z braćmi i siostrami, rozciągniętą po tysiąc światów i sięgającą jedną myślą w najdalsze zakamarki wszechświata. Jako pierwotna kreatura jego tok myślenia był ograniczony i prosty, jednocześnie był potęgą i kreował nowe światy. W pewnym momencie jednak zagubił się i wplótł swoje nici losu nie w tę stronę, nie w ten świat i wpadł w sieć destrukcyjnej mocy, którą rozbudził któryś z jego braci lub sióstr, a może zrobili to wszyscy razem. Minęły eony zanim poskładał do siebie całe swoje kruche jestestwo, lecz nie potrafił już odnaleźć swojej rodziny, chmary istnień przepływającej przez eter wszechświata. Nadal potrafi ich wyczuć, ledwie jako muśnięcie kwietnego płatka, lecz nic poza tym.

Najaktywniejszy nocą.

Od lat szuka czegoś, co mógłby nazwać swym życiowym celem (prócz powrotu na nieboskłon rzecz jasna), czegoś, co sprawi, że będzie pasował do tego miejsca, tej krainy, tych ziem, chociażby na chwilę zanim wróci do swojego świata...

Z charakteru skomplikowany a zarazem prosty. Dla większości słuchaczy zdaje się mówić od rzeczy. Pragnący władzy i potęgi, butny, prostolinijny i dumny. Relacje międzyludzkie są dla niego dość skomplikowane, poza celowym uwodzeniem w wiadomym celu, rzecz jasna, co już brzmi bardziej jak pierwotne pragnienie. Trochę z niego psychopata, cwany lis, którego czyny zawsze do czegoś prowadzą, nie ważne jak bezsensowne zdawać się mogą, chociaż jego mottem nie jest „uwiedź, wykorzystaj, porzuć”...

- / - / -

witam,

lubię wszelkie wątki, proste i te skomplikowane,

może jakiś romans, a najchętniej jakby ktoś chciał trochę pokatować i powykorzystywać Abisa, albo zrobić z niego obiekt badawczy, hehe ^^

z góry oznajmiam, że lubię pisać raczej krótko i zwięźle (chociaż kilka pierwszych odpisów mogą się zdarzyć rozbudowane), no nie lubię lania wody, o, lubię akcję i przygodę i spontaniczność i na to liczę.

Może uda nam się stworzyć jakieś powiązania? Abis równie dobrze może być jakimś piastunem/opiekunem, spod ciemnej gwiazdy co prawda, no ale... Może jakieś zaproszenie na wojnę, albo zagrania polityczne jego osobą? Mogę trochę ponawiedzać waszych bohaterów :>